Overgang, Overgewicht en Afvallen

We eten zo goed als niks meer en trainen ons het snot voor de ogen zonder resultaat.

Vrouwen zijn vaak ontevreden over hun gewicht. Meestal vinden we onszelf te zwaar, te log, zeg maar gewoon: te weinig frêle. Zodra we de overgang in gaan – ergens rond ons 45ste levensjaar – is de grote boosdoener voor extra ponden…:  de overgang.

Door: Saron Petronilia

Mijn naam is Saron Petronilia en auteur van het boek ‘alles wat je moet weten over de overgang’. Daarnaast verzorg ik trainingen voor vrouwen die last hebben van leeftijdgerelateerde klachten. Door mijn trainingen krijgt de ’tweede helft van je leven’ weer een betekenis en voel je jezelf weer actief en vitaal. Bezoek mijn website voor meer informatie.

Grote eters

Een enkeling geeft na enig doorvragen toe dat ze wel van een stuk cake, brownie of koekje bij de koffie houdt (ja, ook bij het tweede kopje). Bij de ander valt me op dat ze in de categorie ‘grote eters’ thuis hoort. Deze vrouwen scheppen rustig nog een portie op met vier dikke eigenheimers, een golf jus en een portie draadjesvlees. En nog weer een ander snackt en snoept de hele dag door zonder dat zelf bewust in de gaten te hebben.

Over het algemeen verwachten wij resultaten die op grond van ons eetgedrag niet te verwachten zijn.

Maatje veertig

Het bijzondere is dat we geen van allen te raden gaan bij onze eigen gewoonten, onze eigen levensstijl. Of liever gezegd: eens flink over de grens kijken en daar lering uit trekken. Als we dat zouden doen, zouden we zien dat vrouwen uit andere contreien helemaal geen matroneachtige vormen aannemen naarmate de jaren verstrijken. Neem vrouwen uit Afrika, of China, India of Zuid-Amerika. Alleen als zij een ‘westerse levensstijl’ aanhangen glijden ook niet meer in een maatje veertig op hun 50ste of 55ste.

We eten veel voedsel dat deze vrouwen niet zouden herkennen als voedsel. En bovendien gebruiken we producten die ons slank zouden moeten houden, maar die ons juist dik maken zoals zoetjes en light-producten.

Minder voedsel

Daar komt bij dat we met het klimmen der jaren letterlijk minder voedsel nodig hebben. De grootmoedertheorie is zelfs op dat fenomeen gebaseerd. Die theorie zegt dat de vooruitgang van de mensheid voor een belangrijk deel te danken is aan het bestaan van grootmoeders. Zij zochten naar voedsel en vonden meer dan ze voor zichzelf nodig hadden. Dat ‘overschot’ ging naar de dochters en de kleinkinderen. En die kregen daardoor meer tijd om zich te ontwikkelen.

Met andere woorden: als we minder voedsel gaan eten in de overgang of menopauze, vallen we dus niet zomaar af.

Geslachte dieren

Tijdens deze levensfase hebben we niet alleen minder voedsel nodig, ook onze smaak verandert. Zo vertelt Julia Onken, auteur van ‘Vuurtekenvrouw – de zin van de overgang’ het volgende: “Als kind heb ik altijd, hoewel in wisselende mate, een zekere weerzin gehad tegen het eten van vlees; was ik bijvoorbeeld kort voor het eten langs een slagerij gekomen waar geslachte dieren in de etalage hingen, dan kon ik mij er alleen met de grootste moeite en dichtgeknepen ogen toe zetten om vlees te eten.

(…) En omdat ik net als iedereen wilde zijn, zo normaal mogelijk en vooral geen buitenbeentje, verloochende ik mijzelf en negeerde ik mijn instincten. In de overgang, toen ik eindelijk voor mijzelf begon op te komen en mezelf serieus ging nemen, liet mijn lichaam mij ondubbelzinnig weten dat het zich zonder de consumptie van vlees een heel stuk beter voelde.”

Piepklein stukje

Iets dergelijks heb ik bij mijn eigen moeder zien gebeuren. Zij kon lekker eten, en at dan ook altijd met smaak een goed stuk vlees, gevogelte of vis op. Maar naarmate de jaren verstreken, kreeg ze steeds meer weerzin tegen dit dierlijke voedsel. Het enige dat ze nog wel eens at was een piepklein stukje kip.

Echter vleeseter

Zelf ben ik een echte vleeseter. Al moet ik eerlijk bekennen dat een steak van een ons of vier tegenwoordig weerzin in me oproept terwijl ik daar vroeger juist heel vrolijk van werd. Een goede steak kon me niet groot genoeg zijn.

Maar een mooi stuk vlees, en dan vooral wild, is nog steeds geen boosdoener bij mij. Wat ik wel merk is dat pasta, nudels, vermicelli en dergelijke me absoluut niet meer kunnen bekoren. Dergelijke producten hebben me overigens nog nooit het water in de mond hebben doen lopen.

Het is juist tijdens de overgang dat ik me, net als Julia Onken, herinner dat ik als kind zelfs ander eten kreeg als er macaroni, bami of spaghetti op het menu stond. Ik lustte het niet. De vermicelli in de zaterdagse soep liet ik ook steevast op de bodem van mijn soepkom liggen. Toen luisterde ik nog naar mijn lichaam.

Brede bami

Maar met dat ik ouder werd, vond ik dat ik me niet zo moest aanstellen. Zo vies waren die producten toch niet? En dus at ik vrolijk wat de pot schafte. Als het enigszins mogelijk was, koos ik er wel voor zo min mogelijk pasta op mijn bord te scheppen en zo veel mogelijk gehaktsaus. Het enige product dat ik echt mijn hele leven (tot nu toe) heb geweigerd te eten is die brede bami. Daar slaat spontaan mijn keel van dicht (en erger)

Wat jij en ik tijdens deze levensfase kunnen ontdekken, is welk voedsel we zijn gaan eten om ons niet ‘aan te stellen’ of zoals Onken dat zo mooi zegt ‘omdat je net als iedereen wilt zijn’. En laat dat voedsel dan voortaan staan. Dat zijn calorieën waar je lichaam moeite mee heeft. Daarnaast kunnen we door naar ons lijf te luisteren ontdekken welke voedingsmiddelen we – in tegenstelling tot vroeger – juist meer zijn gaan waarderen. Zelf laat ik steeds vaker de koolhydraten staan ten gunste van frisse salades en knapperige noten.

Emotie-eten

En nu we toch even stilstaan bij: niet aanstellen, erbij willen horen en zo, wil ik graag nog het emotie-eten onder de aandacht brengen. Let gewoon eens op wat je in je mond steekt (of drinkt) om emoties te onderdrukken of uit ‘overgang en gewichtstoename.’ Die momenten vertellen jou – als je bereid bent je aandacht op je innerlijk te richten – over wat jou dwars zit.

Het is niet onwaarschijnlijk dat je je aan het ‘overeten’ bent aan je verplichtingen, aan je verantwoordelijkheid voor anderen, aan de bevrediging van de behoeften van anderen. Nog waarschijnlijker is dat je daar tabak van hebt. Dat je wel ‘uitgezorgd’ bent (en daarvoor ook de hormonen niet meer hebt). Zorg er dan voor dat je je tanden laat zien en opkomt voor je zelf.

Met vriendelijke groet,