Op 27 mei 2025 werd Nederland stil. Freek Rikkerink, de helft van het immens populaire zangduo Suzan & Freek, maakte via Instagram bekend dat hij ongeneeslijke longkanker heeft. Uitgezaaid. Geen kans op genezing. De boodschap kwam niet alleen aan als een mokerslag bij hun duizenden fans, maar raakte ook diep in het hart van de Nederlandse muziekwereld. Wat volgde, was een golf van verdriet, steun en solidariteit. Maar ook verwondering over de kracht waarmee Freek en zijn vrouw, muzikale partner en jeugdliefde Suzan Stortelder dit tragische nieuws deelden.
Verschrikkelijk, met name omdat Suzan & Freek ook dit nieuws hebben gedeeld: “Aan het eind van dit jaar hopen we samen ons kindje te mogen verwelkomen”, schrijven Suzan en Freek op Instagram. We gaan nog zo lang mogelijk genieten van de tijd die ons samen gegund is, ook al weten we niet hoe lang dat zal zijn”
Freek, 32 jaar, en Suzan, eveneens 32, leerden elkaar kennen op de middelbare school in de Achterhoek. Wat begon als een schoolliefde groeide uit tot een diepe en blijvende relatie die nu al achttien jaar standhoudt. Ze vormden niet alleen een muzikaal duo, maar ook een onafscheidelijk paar in het leven. Hun liefde voor muziek en voor elkaar was zichtbaar in alles wat ze deden, van kleine akoestische optredens tot uitverkochte concerten in de Ziggo Dome. Ze vulden elkaar aan, keken elkaar aan en wisten intuïtief wat de ander nodig had. Dat maakte hun optredens uniek: het was niet alleen muziek die je hoorde, maar ook liefde die je voelde.
Dit bericht op Instagram bekijken
Hun doorbraak kwam in 2018 met het nummer “Als het avond is”, een lied dat Nederland massaal omarmde. De combinatie van eenvoud, herkenbaarheid en emotionele lading maakte het lied tot een klassieker. Wat Suzan & Freek onderscheidde, was hun toegankelijkheid, hun oprechtheid. Ze waren gewone mensen met een buitengewone gave. Ze spraken een breed publiek aan zonder zich te hoeven aanpassen. In een tijd waarin veel artiesten inzetten op glamour en grootsheid, bleven zij dicht bij zichzelf. Ze stonden niet op het podium om te imponeren, maar om te verbinden.
In 2023 gaven Suzan en Freek elkaar het jawoord. Hun huwelijk, dat ze in besloten kring vierden, werd op Instagram gedeeld met woorden vol liefde en dankbaarheid. “Wat een droomweekend”, schreven ze. “Alleen maar liefde, heerlijk tafelen, janken om de speeches en gedanst tot we niet meer konden.” Het beeld van een stel dat samen het leven vierde, klopte helemaal met het beeld dat fans al jaren van hen hadden. Liefdevol, nuchter, trouw. Ze waren het voorbeeld van hoe liefde en werk harmonieus kunnen samengaan. Geen sterrenallures, geen roddels, alleen oprechtheid en toewijding.
De diagnose kwam onverwacht. Maandag 26 mei kregen ze het vreselijke nieuws: uitgezaaide longkanker, zonder genezingskans. Freek en Suzan deelden het een dag later met hun ruim 500.000 volgers. De impact was onmiddellijk en enorm. Collega-artiesten, fans en vrienden reageerden massaal. Guus Meeuwis, Miss Montreal, Roxeanne Hazes, Typhoon, Jochem Myjer en Ilse DeLange: allemaal betuigden ze hun steun. Woorden schoten tekort. Sommigen postten alleen een hartje of een foto, anderen schreven lange, emotionele berichten. De muziekwereld voelde dit verlies als het verlies van één van de hunnen, nog voordat het definitief was.
Misschien nog schrijnender is het feit dat Suzan en Freek eind dit jaar hun eerste kindje verwachten. Het nieuws over het nieuwe leven dat op komst is, vormt een hartverscheurend contrast met de aankondiging van Freeks ziekte. In hun eigen woorden: “We gaan nog zo lang mogelijk genieten van de tijd die ons samen gegund is, ook al weten we niet hoe lang dat zal zijn.” Een ongeboren kind dat welkom wordt geheten in een wereld die al weet dat één van zijn ouders het misschien niet zal meemaken. Het is de wreedheid van het leven in zijn puurste vorm, maar ook de kracht van de liefde die weigert te wijken.
Het stel maakte ook bekend dat zij per direct al hun werkzaamheden neerleggen. Geen optredens meer, geen verplichtingen, geen media. Volledige toewijding aan elkaar, aan hun ongeboren kindje, aan de laatste gezamenlijke momenten. De optredens in de Ziggo Dome op 30 en 31 mei en 1 juni werden geannuleerd. De concerten van het weekend daarvoor hadden nog wel plaatsgevonden, zonder dat het publiek wist wat er op dat moment speelde. Achter de glimlach op het podium, achter de noten en de lichten, speelde zich een tragedie af die niemand had kunnen vermoeden.
Freek en Suzan vragen om rust en privacy, iets wat in deze tijd zeldzaam en kostbaar is. Toch kiezen zij ervoor hun verhaal te delen. Niet voor publiciteit, maar omdat het hun manier is om grip te houden op de situatie. De regie over het leven waar ze zo hard aan gebouwd hebben, ligt voor een deel niet meer in hun handen, maar delen biedt troost. Het is ook een manier om de liefde die ze van hun fans ontvangen, om te zetten in een gedeeld menselijk verhaal.
Wat het extra wrang maakt, is hoe actief het duo nog was. Onlangs nog traden ze op tijdens Koningsdag in Doetinchem, hun thuisgrond. Daar zongen ze samen met Snelle het nummer “De Overkant”, een ode aan de regio waar hun liefde en muziek geworteld zijn. Het optreden kreeg achteraf een symbolische lading. De teksten, het samenspel, de locatie – het was alsof het leven zelf daar nog een saluut bracht aan wat Suzan en Freek betekenen.
Hun laatste hit, “Ken je dat gevoel”, werd ruim een miljoen keer bekeken op YouTube. De titel klinkt nu bijna profetisch. Want ja, wie kent dat gevoel niet? Het gevoel dat alles ineens anders is. Dat het leven, ondanks al zijn schoonheid, ook meedogenloos kan zijn. Freek en Suzan hebben zich nooit mooier voorgedaan dan ze zijn, en juist dat maakt dit alles zo indringend. Ze maken geen gebruik van pathos, ze vragen geen medelijden. Ze delen alleen hun waarheid.
Hun verhaal raakt omdat het ons allemaal iets vertelt over liefde, over vergankelijkheid, over hoop en over afscheid. Het dwingt ons om stil te staan bij wat echt belangrijk is. Niet de roem, niet het applaus, maar de mensen naast wie je wakker wordt. De hand die je vasthoudt op het moment dat je het meeste kwetsbaar bent. Dat is wat telt. En dat is wat Suzan en Freek ons leren in deze rauwe, eerlijke tijd.
In interviews uit het verleden spraken Freek en Suzan vaak over de balans tussen hun muzikale en persoonlijke leven. Ze benadrukten hoe belangrijk het voor hen was om zichzelf te blijven, ook al stonden ze plots in de schijnwerpers. “We zijn geen supersterren, we zijn gewoon Suzan en Freek,” zei Freek ooit. Die nuchterheid, dat relativeringsvermogen, vormt nu hun houvast. In een tijd van onzekerheid is hun identiteit juist hun anker.
De komende maanden zullen onzeker en zwaar zijn. Behandelingen, gesprekken, afscheid nemen terwijl je eigenlijk wilt blijven. Maar ook: voorbereiden op nieuw leven. Babykamers, echo’s, hoopvolle blikken naar de toekomst. Alles in een vreemde balans van vreugde en verdriet. En precies daarin toont zich de echte kracht van dit stel. Ze kiezen ervoor om te leven, hoe beperkt dat leven ook nog maar mag zijn.
De muziek zal stilvallen, maar niet verstommen. Liedjes als “Blauwe Dag”, “Weg van Jou” en “Goud” zullen voor altijd klinken als herinneringen aan een duo dat ons meer gaf dan alleen melodieën. Ze gaven ons een spiegel, een manier om te voelen, om te verwerken. Misschien komen er nog nieuwe nummers, misschien blijft het stil. Maar zelfs in stilte resoneert hun stem.
Wat de toekomst ook brengt, Suzan en Freek hebben ons iets gegeven wat niet verloren gaat. Een les in liefde, in kwetsbaarheid, in kracht. En in een wereld waarin we vaak vergeten hoe kostbaar het leven is, zijn zij een herinnering om dat niet te doen. Houd elkaar vast. Zeg wat je voelt. Leef, zolang het kan.
En misschien, heel misschien, zullen we ooit terugkijken op dit verhaal als het moment waarop Nederland weer even voelde wat echt belangrijk is. Dankzij Suzan en Freek. Dankzij de liefde die geen grenzen ken
