Onderstaand bericht heb ik zondag geschreven. De datum en de tijd die je leest klopt dus niet met vandaag. Had eerder geen tijd om de column hier te plaatsen.
Het is nu 16 mei 2010, 13.04 uur. Gisteren om deze tijd, zat de trouwzaal vol spanning te wachten op het bruidspaar. Die drie kwartier eerder als prinsen opdoken zomaar vanuit het niets. Ze liepen hand in hand in de tuin en kwamen naar hun familie, vrienden en kennissen. Het was hun dag. Twee mensen die waanzinnig van elkaar houden en hun samenwoonrelatie gingen omzetten naar een wettelijke. Ze hadden beide hetzelfde aan. Mooie off-white pakken met paarse decoratie en beide dezelfde mooie schoenen. Een mooi paar, een gelukkig paar.
We zaten in de trouwzaal te wachten, totdat ze één voor één naar voren schreden, aan de arm van hun eigen moeder. Eerst kwamen de bruidsmeisjes in hun mooie, blauwe, prinsessenjurken, roze rozenblaadjes uitstrooiend over iedereen die in spanning zat te wachten. En daar kwamen ze, zoals gezegd, één voor één. Het was een mooie plechtigheid. Ook een emotionele plechtigheid. Nee, ik heb niet gehuild, maar ik was en ben nog blij voor deze lieve mensen. Beide hadden ze een mooie trouwbelofte geschreven. En zonder dat ze het van elkaar wisten, met bijna exact dezelfde tekst. Na het uitspreken van de woorden door beide, klonk er muziek en de een begon te playbacken. Het was zo ontroerend, ik moest echt wel even slikken, geef ik toe. Nadat ze beide de trouwakte hadden getekend, klonk er weer muziek en waarachtig de ander had ook een lied ingezongen. Zo frappant, echt twee zielen, één gedachte. De wederzijdse getuigen tekenden de trouwakte, de handtekening van de bijzonder ambtenaar voor alleen deze trouwerij tekende de akte. Het trouwboekje werd overhandigd en het bruidspaar liep de zaal uit. Op naar de taart en champagne.
De taart was groot en lekker, de champagne was zalig. Nadat de familie en goede vrienden de mannen hadden gefeliciteerd, ging ik samen met Bea, feliciteren. Eindelijk. Eerst Mathijs en daarna Niels. Plagend zei ik nog tegen Mathijs, zou je willen blijven koken, een zangcarriëre is niet voor je weggelegd, helaas. Nee, ik heb geen valse noten gehoord van beide. Alleen zingen is niet hun ding zeg maar.
Het is nu 13.18 uur terwijl ik bijna aan het einde ben van mijn weergave van gisteren. De nagellak is eraf. Mijn moeiheid ben ik vanmorgen weg gaan wandelen in Oostvoorne. Maar de dag van gisteren speelt nog regelmatig als een film voor mijn ogen af. Foto’s heb ik niet mogen maken en terecht natuurlijk. Maar voor de nieuwsgierigen onder ons, maandagavond gewoon kijken naar RTLboulevard, daar worden beelden en/of foto’s vertoond.
Mathijs Vrieze en Niels Oosterhof, twee mannen die gelukkig getrouwd zijn. A match made in heaven. Soulmates. Ik hoop dat ze gelukkig blijven met elkaar, aan de liefde voor elkaar zal het niet liggen. Die zit diep en is oprecht.
Vanavond vliegen ze naar Bali en ik wens ze een mooie reis toe. En een gezonde thuiskomst.
Lieve mannen, bedankt dat ik getuige heb mogen zijn van jullie trouwen. Het was een waar voorrecht.
Elisabeth©
