Geen reden voor jaloezie
Een week geleden zat ik me te vervelen in de wachtruimte van de tandarts. Voor mijn neus zat een vrouw van rond de vijfendertig door een ietwat verouderd tijdschrift te bladeren. Gegrepen door een interview leek ze de kamer om zich heen te vergeten. Zich thuis wanend schudde ze ongelovig met haar hoofd terwijl ze afkeurende geluidjes maakte. Mijn aandacht was getrokken en nieuwsgierig probeerde ik haar blik te vangen. Ze antwoordde gretig door haar blad om te draaien en me een spread te tonen waar een net bevallen Doutze schitterde in een strak jurkje. “Dit is toch gewoon niet eerlijk?” Ik knikte meewarig met mijn hoofd. Ja het was inderdaad niet eerlijk. Sommige vrouwen lijken het allemaal te hebben. De perfecte baan, roem, een leuke man en een lichaam wat niet mee deint als ze lopen maar zo strak en bruin is dat je niets anders voor ze kan voelen dan jaloezie.
Jalours op het figuur van Doutze?
Maar als je Doutze nou even probeert te vergeten kan ik je vertellen dat er geen enkele reden is ook maar iets van afgunst te voelen voor de vrouwen met meterslange benen die de pagina’s van de glossy’s vullen. Het duurde even voor dit tot me door drong maar het is geen leven vol glitter en glamour wat ze leiden. Sterker nog, ik zou het eerder omschrijven als een bestaan vol afzien. Tijdens het beoefenen van mijn bijbaantje kom ik vaak in aanraking met professionele modellen. Zo zat ik een tijdlang in Zuid-Afrika waar ik in een huis woonde met een meisje wat Alice heet. Ze was prachtig. Had dik rood haar, groene amandelvormige ogen en zulke lange benen dat ik mijn hoofd in mijn nek moest gooien om haar aan te kunnen kijken. Ze vloog de hele wereld over, van Londen tot Kaapstad en liep al de grote shows waar zoveel meisjes van dromen. Fantastisch, wat een leven. Zo dacht ik in het begin. Tot ik haar dag in dag uit meemaakte en verbijsterd aanzag wat ze at. Ik zal het even opsommen:
Het Dieet van een model
- ’s morgens twee gekookte eieren. Let op! Zonder het gele midden, daar zitten namelijk calorieën in.
- ’s middag een flink stuk watermeloen.
- En s’ avond voor ze ging slapen nog een stuk. Niet te groot, want in meloen zit ook suiker.
Om deze ‘zware maaltijden’ te verbranden rende ze nog eens een half uur per dag en deed ze wat oefeningen om strak te blijven. Toen ik haar vroeg hoe ze dat in hemelsnaam volhield antwoordde ze lachend dat het niet makkelijk is, maar gewoon bij het werk hoort.
Alice is natuurlijk een redelijk extreem voorbeeld, maar geloof me als ik zeg dat ze ook niet bepaald een uitzondering op de regel is. Dit moeten we ons vaker realiseren als we onszelf vergelijken met de meisjes die de pagina’s van de bladen sieren. Want als uw baan stopt om zes uur en u lekker op de bank kan gaan hangen, koekje erbij, lekker kopje thee, gaat hun baan gewoon verder: honger hebben, altijd maar honger hebben. En is dat iets om jaloers op te zijn?
