‘Denken tijdens trainingen, de visie van de kandidaat’ door Helma van der Linden
Vandaag heb ik weer getraind met Bart, en ik denk dat als we deze training gefilmd hadden, we best veel kijkers hadden gehad. Want jemig wat ben ik soms ook een ongelooflijke zeur. Ik denk dat het bij Obese best in aanmerking was gekomen voor uitzending. Hadden we tussen alle serieuze momenten ook nog even kunnen lachen!
Kettlebel
Ik moet er heel erg aan wennen, aan PT. Het idee dat iemand continu staat te kijken hoe jij je oefeningen doet, is nou niet bepaald het meest prettige scenario dat ik me voor kan stellen. Ik train thuis met Bart, heb een kettlebel, zware ballen en al die andere dingen die er vreselijk sportief uit zien, (maar vooral veel frustratie oproepen ) in de tuin liggen.
Squatten met een kettlebel in mijn hand…. paar setjes, zei Bart. Prima, zeg ik. (ik denk; please, zeg gewoon even hoe vaak je wil zien dat ik hier als een bejaarde ga staan squatten, dan kan ik er vast rekening mee houden)
Gaat het nog? vraagt Bart (zou het er zo verschrikkelijk uit zien? denk ik). “Ja hoor, gaat goed” zeg ik (Maar ik denk: o mijn god, hij zal wel denken, ze is nu al buiten adem, wat een conditie voor iemand van 32, schandalig) Als hij hoort dat het nog goed gaat, mag ik nog 10 keer. (Shit, denk ik, was ik nu maar gewoon eerlijk geweest, maar ben nogal hard leers besef ik me )
Buikspieroefeningen
Volgende oefening, opdrukken. Dus ik lig daar achter het huis. De rolluiken doe ik dicht, niet dat iemand die voor het huis loopt ziet dat ik achter het huis sta te hijgen. Ik besef me ook niet altijd dat deze blogs ook daadwerkelijk gelezen worden, althans, tijdens het schrijven probeer ik dat grotendeels te vergeten.
Na 2x opdrukken beginnen mijn armen aan te voelen als spaghetti. “en nu kan ik niet meer hoor” zeg ik, en plof languit op mijn buik. Als een walrus die net de oceaan is overgezwommen (ik denk, ik kan nog best een paar keer, maar die trillende armen, het ziet er zo dom uit. Laat lekker zitten, dus ik doe alsof ik het mega zwaar heb en we gaan door naar de volgende oefening, missie geslaagd). Uiteindelijk vraag ik Bart om de oefening een keer goed voor te doen. Terwijl ik eigenlijk zelf alleen maar wil zien of hij ook spaghetti armen krijgt….. En ja hoor, na 5 keer beginnen ook zijn armen te trillen. Kijk, dat wil ik zien, dat werkt lekker relativerend! Een trainer met een sixpack gaat ook gewoon trillen! Joehooooee!
Buikspieroefeningen. Lig op mijn rug, moet de bal tegen de muur gooien, dan achter me op de grond laten tikken en op maar weer. Prima, best te doen. (Maar wat ik echt denk, Jemig wat een klote oefening, niet omdat het zo zwaar is, maar omdat mijn t-shirt elke keer bij het opkomen net in die vetrol gaat zitten en zich daar lekker strak trekt zeg maar. En ik kan niet zeggen dat dat nou het meest prettige beeld is wat ik van mezelf neer wil zetten. Dus elke keer als ik omhoog kom probeer ik krampachtig mijn buik in te houden zodat het t-shirt in elk geval niet laat zien waar mijn grootste ergernissen zich bevinden! )
Squatten
Volgende oefening, lang verhaal, komt erop neer dat ik o.a. moest squatten, en even het garage dak aan moest tikken. Prima, maar ik ga dus echt niet springen. Dus ik doe braaf de oefening. Best leuk ook, maar springen ho maar! Je denkt toch niet echt dat ik ga springen met een trainer naast me? Mijn benen kletsen nog na van het springen als ik alweer sta te squatten, de kipfiles onder mijn armen komen helemaal niet meer tot rust en die rol(len) op mijn buik vinden springen echt niet grappig. Springend voel ik mezelf net een rollade waar mee geschud wordt. Alles lekker strak, en maar schudden met dat vet!
Nou ja, eigenlijk ging het nog een tijdje zo door…. Aan het einde zei Bart: “Je was er niet helemaal bij met je hoofd he?” Er niet bij, dacht ik? Ik ben nergens zo bij geweest als bij de oefeningen, je moest eens weten…. Oke, misschien niet helemaal op de manier zoals jij dat graag zou willen…. Nou, zei Bart, als je jezelf de volgende keer nou eens wat minder druk maakt over je lijf en wat ik daar allemaal wel niet van zou vinden….
Tja, leve de kipfiles, schuddende rollades en rollen op mijn buik! Volgende keer toch maar loslaten, letterlijk en figuurlijk….. Hij heeft me door!!!
Helma
tip: lees ook deel 2 van dit tweeluik: ‘De visie van Bart, de trainer‘
