van 130+ kg naar 69 kg in een jaar tijd
Ik was al jaren veel te zwaar (130+ Kg.). Eind 2013 kwam daar ook nog eens bij dat mijn suikerwaarden veel te hoog werden, en er een oplossing gezocht moest worden. Een gastric bypass operatie maakte me bang. Deze is onomkeerbaar. Na heel wat google werk op internet, vond ik uiteindelijk de sites van het Rijnstate ziekenhuis en Vitalys en kwam ik uiteindelijk bij de endobarrier terecht. Het leek me de ideale oplossing. Endoscopisch werd de endobarrier aangebracht, en deze zou na een jaar weer worden verwijderd. Suikerwaarden zouden dan veel beter zijn en ook zou men een aantal kilo’s zijn afgevallen. Dit mede door intensieve begeleiding van Vitalys.
Na het aanmelden bij Vitalys ging het snel. Ik was geselecteerd voor een proef van 50 mensen, en na wat controles werd ik aangenomen als proefpersoon. De kosten werden gedragen door Vitalys. Overigens is inmiddels de rechtstreekse reclame voor de endobarrier verdwenen op de site van Vitalys. Na een aantal bezoeken werd op maandag 3 februari 2014 de endobarrier geplaatst in het Rijnstate ziekenhuis.
De Endobarrier Operatie
De operatie zelf duurde naar mijn gevoel nog geen half uur. Na alle voorbereidingen voor behandeling op de operatiekamer (Duurt langer dan de operatie naar mijn gevoel) werd ik binnengereden op de OK. Ik was verbaasd door het grote aantal mensen in deze kleine kamer. Naar mijn gevoel waren er zeker 10 mensen aanwezig. Na wat voorbereidingen en geruststellende woorden kreeg ik een soort bijtring tussen mijn tanden. Hierna begon de endoscopische behandeling. Ik herinner me nog, dat men begon met het inbrengen van een slang in mijn mond, maar meteen daarna werd ik bevangen door mijn “roesje”. Ik werd wakker toen de slang er weer uitgehaald werd. Na een half uurtje op de uitslaapkamer, werd ik weer naar mijn ziekenhuiskamer gebracht. Ik voelde me eigenlijk gelijk weer prima en aan het eind van de dag mocht ik weer naar huis. De hele operatie was als patiënt eigenlijk een “fluitje van een cent”.
De Eerste 10 kilo
De eerste weken verliepen prima. Ik voelde me goed en de suikerwaarden werden steeds beter. De eerste 10 kilo’s vlogen er ook snel af. Ik had een compleet schema met afspraken meegekregen, waarbij natuurlijk bloedwaarden en gewicht belangrijke waardes waren. Natuurlijk was er ook telkens een afspraak met de behandelende arts. Ook kreeg je telkens dieetadvies en tips om meer te bewegen van een diëtiste. Persoonlijk vond ik de gesprekken met de “mede lotgenoten” in de wachtkamer heel inspirerend. Het waren op een enkele uitzondering na allemaal succes verhalen.
Ik was na de operatie op advies een weekje thuis gebleven en had het rustig aan gedaan. Hierna ging het gewone leven weer zijn gang. In de ochtend en middag een uur in de auto op en neer naar mijn werk en een normale werkweek van 40 uur. Ook het sporten, tafeltennis is mijn favoriete sport, ging weer als vanouds.
Ik kon echt merkbaar minder eten. Ik had veel sneller het “vol” gevoel en kon ook makkelijker dingen laten liggen. Ik hoefde nauwelijks rekening te houden met de dieetadviezen, want het ging eigenlijk allemaal vanzelf.
De Eerste Klachten
Ik bleef me de meeste tijd prima voelen, alhoewel er na enige tijd kleine klachten ontstonden. Meestal was dit een rotgevoel in de maag, en moest ik wel eens braken. Deze klachten waren irritant, maar verdwenen telkens weer zodat ik daar niet teveel aandacht aan schonk. Dit waren volgens de artsen ook gewone klachten, die bij meer mensen voorkwamen.”
Op 7 juni gingen we een week “all inclusive” op vakantie, wat natuurlijk geen slimme keus is voor iemand die wil afvallen. Na een week vol activiteiten ging het op de avond van zaterdag de 14e juni weer huiswaarts. Door wat vertraging, waren we pas om 5.15 uur op de zondagochtend thuis.
Na een week geen problemen te hebben gehad op vakantie, voelde ik me plotseling heel slecht. Ik had ook erg veel pijn. Er restte niets anders dan een ritje naar het ziekenhuis. Na eerst last te hebben van een Campylobacter bacterie volgens de dienstdoende artsen, werd even later de diagnose alvleesklierontsteking gesteld.
Omdat we nog in het huis van mijn vriendin waren, was ik in Breda in het ziekenhuis terecht gekomen. Ondanks herhaalde verzoeken en toezeggingen had men geen contact opgenomen met het Rijnstate ziekenhuis. Na 9 dagen mocht ik weer naar huis en werd genezen verklaard. Na een dag of 3 thuis, voelde ik me nog steeds heel erg slecht. Nu mezelf gemeld in het Maxima Medisch Centrum in Veldhoven, dat wel in de buurt van mijn woonplaats ligt. Deze namen wel contact op met het Rijnstate ziekenhuis.
Het Verwijderen van de Endobarrier
De volgende dag ging ik met een ambulance naar Arnhem. Hier werd meteen de endobarrier verwijderd, zodat deze maar 4,5 maand in mijn darmen heeft gezeten. Helaas ging er na deze operatie iets mis in mijn lichaam, waardoor ik algehele uitval kreeg. Ik ben een week in slaap gehouden en had hoge koortsen (41,7). Ook kreeg ik orgaan uitval, wat er onder meer toe leidde dat ik aan de nierdialyse kwam te liggen. Een maand heb ik op intensive care gelegen. Dit was een moeilijke tijd voor me, omdat ik ook bijna niet meer kon bewegen en mijn vader overleed in deze periode.
Na deze maand ben ik weer overgeplaatst naar Veldhoven, waar ik tot 22 oktober gelegen heb. Daarna mocht ik naar revalidatiecentrum Blixembosch in Eindhoven, alwaar ik weer voorzichtig leerde lopen. Af en toe moest ik weer naar het ziekenhuis, als de koorts te hoog opliep. Na de kerstdagen moest ik weer permanent naar het ziekenhuis in Veldhoven. Sinds enige weken ben ik thuis, maar de situatie is nog steeds slecht. Mijn maag zit door alle ontstekingen bij de darmen verstopt, waardoor ik alleen sondevoeding mag. Ook heb ik nog steeds een drain in mijn lijf om het vocht uit mijn lekkende alvleesklier op te vangen. En dan is er nog de decubitus wond op mijn stuit, die niet wil genezen. Afgevallen ben ik zeker. In het ziekenhuis woog ik laatst 69 kg. Gelukkig breng ik nu weer 74 kg op de weegschaal.
Lees mijn complete verhaal op mijn blog over de Endobarrier.
Groeten,
