column door Geertje van der Meer
Het is er alweer een tijdje, vitamine water. Ik moest, toen ik het voor het eerst zag even diep nadenken of ik verdrietig, blij of iets anders moest zijn. Ik besloot om geen van deze drie te worden. Het werd ergernis. Daar sta je in een supermarkt een etiket te lezen van een flesje vitaminewater en dacht ‘hoe verzinnen ze dit nu weer’. Mijn man, nieuwsgierig geworden door mijn oponthoud tijdens het winkelen kwam ook kijken en had zijn oordeel snel klaar. ” Zet maar terug Geertje, stamp maar een vitamine C pil in je vijzel, doe die in het water en je hebt precies wat er in het flesje zit”. Ik knikte en zette het flesje terug. ‘Er zitten ook nog een stuk of acht klontjes suiker in het drankje’; zei ik. ‘Dus, zei mijn man, het is nog suikerwater ook’.
Ik ging verder met boodschappen doen en liet het watertje voor wat het was tot ik bij de kassa kwam waar een koelkist staat met water, frisdrank en jawel, het vitaminewatertje. Twee meisjes waren bezig een flesje water uit de koeling te hengelen en bekeken a passant ook nog even het vitamine watertje. ‘Goh kijk, zei het ene meisje tegen het andere, vitaminewater. Wat goed zeg! Dat hebben ze goed bedacht’. Ze stopten het flesje water terug in de koeling en namen ieder een flesje vitaminewater. ‘Hoeven we vandaag geen fruit meer te eten’ hoorde ik de dames concluderen. Ik voelde mijn tenen krom trekken. Vitaminewater, een vervanger voor wat!? Ik hoorde de meisjes toch zeggen dat ze met de inname van het goedje geen fruit meer hoefden te eten.
Voedingsvoorlichting op scholen, via internet en een Pierre Wind die zich bovenmatig in spant om onze kinderen gezond te laten eten. Ik, altijd bezig om ouders te stimuleren de kinderen van een goede maaltijd te voorzien en daarbij zelf een lichtend voorbeeld te zijn. Ik kreeg kramp in mijn tenen en begon een column te schrijven. Vitaminewater? Wat! Doe maar niet!
