Wat we ons niet realiseren bij orgaandonatie
Laat ik even voorop stellen dat ik dit artikel niet heb geschreven om onrust wil stoken of vervelend wil zijn over dit onderwerp. Alles heeft twee kanten, en in dit artikel ga ik beide kanten van orgaandonatie bespreken. Waar het mij om gaat is dat je een weloverwogen keuze moet kunnen maken en ook realiseert hoe dingen in elkaar zitten. Ik ben me hier in gaan verdiepen en wil dit graag met jullie delen om meer duidelijkheid te geven.
Veel van ons kennen het donorcodicil. Dit is een schriftelijke verklaring die je tot 1998 nodig had om aan te geven dat je orgaandonor was. Op je donorcodicil stond dat je na je overlijden je organen wilt doneren. Vanaf 1989 is een schriftelijk codicil niet meer nodig omdat het centraal wordt bijgehouden. Steeds meer mensen maken de keuze om hun organen af te staan na hun dood. Dit kan onder andere komen door een campagne die gericht is om donoren te werven. Er zijn echter nog steeds te weinig organen om alle mensen die een donororgaan nodig hebben te helpen. De tweede kamer (Pia Dijkstra van D66) heeft in 2016 een voorstel gedaan om mensen die geen keuze maken automatisch te registreren als donor. Uiteraard heeft de familie na het overlijden wel zeggenschap.
De vraag is of dit een goede zaak is…
Het klinkt logisch als je zegt: “ik geef mijn organen weg want ik ben toch dood”. De eerste vraag die bij mij opkomt is: Wat is dood? Is dat, dat je echt dood bent en je hart klopt niet meer? Of is dood een lichaam die nog normaal functioneert doormiddel van beademing. Je bent dan hersendood.
Levend Lichaam
Je moet je realiseren dat organen uit een overleden lichaam niet gebruikt kunnen worden. Dus als je donor bent leeft je lichaam gewoon nog, alleen ben je hersendood verklaard en je organen worden dus uit een levend gehouden lichaam gehaald.
Dat is het eerste punt waar mensen niet bij stil staan omdat ons deze informatie onthouden wordt. Het kan zijn dat je denkt: “ach, als ik toch hersendood ben, dan maakt het niet meer uit”. Dan is het goed om je te verdiepen in wat hersendood precies is. Dat is de tweede vraag die je moet gaan stellen en de derde vraag is, hoe is het voor de nabestaande om afscheid te nemen van een lichaam dat nog leeft?
Eerst wil ik ook de kant belichten waarom orgaandonatie een moeilijk en beladenonderwerp is, en waarom het belangrijk is dat er donoren zijn. Ik kwam onlangs een goede bekende van mij tegen die ik al een paar jaren niet had gesproken. Ze vertelde in tranen dat haar man die nog vrij jong is, op de wachtlijst staat voor een donorhart. Ze vertelde dat hij al lang in het ziekenhuis ligt, en wacht tot er een donor beschikbaar is. In de praktijk wil dit zeggen dat er iemand hersendood is en dat het dit kloppende hart in zijn lichaam getransplanteerd mag worden.
Dat zou betekenen dat hij een nieuwe kans zou krijgen en gezond verder kan leven. Zo wachten er duizenden mensen en kinderen op een tweede kans. Hoe geweldig is het dat de wetenschap het voor elkaar heeft gekregen dat er donatie plaats kan vinden. Dit is voor veel mensen een zwaarwegend argument om hun organen beschikbaar te stellen. Neem wel een goed overwogen beslissing en vertel het ook aan je familie! We praten niet graag over de dood, toch hoort het erbij en het is belangrijk dat men weet wat jij wilt. Ook of je naast het geven van je organen wel of geen orgaan van een ander wilt ontvangen.
Nu terug naar degene die donor is en door een arts hersendood is verklaard. Niemand weet precies wat iemand voelt als hij of zei hersendood is verklaard. Men weet wel dat als ze stoppen met beademen het lichaam het niet meer zelf kan en de hersenen op geen enkele prikkel meer reageren. Hier zijn zware protocollen voor maar we weten het natuurlijk nooit zeker. Hersendood is een term die tot stand gekomen is om donatie mogelijk te maken. Dit is pag gebeurd nadat de donorwet van kracht werd.
Wat je over Orgaandonatie zou moeten weten
Een lichaam dat hersendood is verklaard is een lichaam dat nog leeft, het kan zelfs als een vrouw zwanger is de baby laten ontwikkelen. De baby wordt dan doormiddel van een keizersnede op aarde gezet. Er is wondgenezing, een kloppend hart, je bent warm, bijna alles in je lichaam functioneert nog. Alleen de hersenen doen niks meer, het is logisch dat het geen zin heeft om een lichaam in leven te houden en zo kunnen de organen gebruikt worden. Volgens Ger Lodewick, die het boek “wat je over orgaandonatie zou moeten weten” heeft geschreven, kan 60% van deze mensen die hersendood verklaard zijn met de juiste behandeling weer wakker worden. Daar schrok ik van, en je vraagt je meteen af, waar haalt hij die cijfers vandaan. Het is een levenswerk van hem. Ger heeft veel professionals gesproken, maar ook mensen die hersendood verklaard waren toch bij gekomen zijn. Zo verteld een man dat hij alles hoorde, de meest pijnlijke testen moest ondergaan (pijnprikkels om te kijken of re reactie is) maar hij kon niet reageren op deze prikkels. Hij heeft hij het overleefd en kan zijn ervaring delen, maar het feit is dat deze man hersendood verklaard was en zijn vrouw voor de keuze stond om goedkeuring te geven om zijn organen te doneren.
Hij beschrijft in zijn boek ook welke medicijnen minimaal nodig zijn bij iemand die hersendood is verklaard om de kans op herstel mogelijk te maken. Tevens is het niet verstandig om een apeutest te laten doen. Hiermee beschadigen ze de hersenen nog meer.
Waar ik persoonlijk erg van schrok en een beetje misselijk van werd is dat hij vertelde dat 75% van de mensen die zonder narcose opengesneden worden (omdat hersendood verklaarde mensen wettelijk dood verklaard zijn, en een dode heeft geen narcose nodig) toch beginnen te slaan met armen en benen en zelfs omhoog komen. Ze worden vaak vastgebonden en krijgen spierverslappers toegediend voor de operatie. In Nederland worden mensen overige wel onder narcose gebracht voordat je worden geopereerd.
Reflexen
Waarom reageert een hersendood iemand zo vraagt hij zich echt af. Reflex noemen ze dat. Maar Ger zegt hoe weten wij dat eigenlijk? Wat weten wij nou eigenlijk van hersendode mensen af. Horen en voelen ze nog? Maar kunnen ze niet reageren? Wat gebeurt er als je van boven tot onder open gezaagd wordt? Is het pijn en geven ze aan stop ik leef nog of zijn het inderdaad reflexen? Ook laat hij specialisten in zijn boek aan het woord die geen orgaandonor willen zijn. Hij geeft ze allemaal een podium voor hun verhaal in zijn boek. Hij laat overigens de mensen die organen ontvangen hebben niet aan het woord, dat doet hij bewust omdat het boek daar niet overgaat. Zelf vind ik wel dat beide kanten bekeken moeten worden.
Ik ben er zelf nog niet uit, maar als ik zijn boek lees krijg ik de kriebels. Daarnaast vertelt hij ook dat nabestaanden, wanneer ze toestemming geven voor een donatie geen rustig afscheid kunnen nemen en zelf kunnen zien hoe iemand sterft. Het lichaam sterft pas als het kloppende hart er als laatste uitgetild wordt. Voor nabestaande kan dit achteraf ook een naar gevoel geven als ze dat realiseren want niemand zal je vertellen hoe donatie precies is.
Zoals ik eerder scheef, er zijn altijd twee kanten aan het verhaal, door jou kan een ander misschien wel blijven leven. Dus denk er goed over na waar je voor kiest. Verdiep je nog verder in dit onderwerp, lees over beide kanten en maak dan een weloverwogen keuze en niet uit onwetendheid of een mooi promotie filmpje.
Gezonde Groeten,
Bezoek ook de mijn website persoonlijke-voeding.nl
[thrive_leads id=’45768′]
